الاغ بی نوایی کرد عرعر// چه می خواهند آدمها زیک خر خدایا پس چرا بختم کج افتاد؟// ازاوّل آدمی بامن لج افتاد مگر غیراز من بیچارۀ خر// نباشد احمق و نادان دیگر؟ که آدم بار برپشتش گذارد// واورا احمق ونادان شمارد به هرجایی مدکارش شدم من// همیشه یارو غمخوارش شدم من کمرخم شد به زیر بار آدم// تنم آماج چوب نارآدم سزای خدمتم را خوب داده// به جای مزد کارم چوب داده هزاران نام بد برمن نهاده// مرا حیوان کودن نام داده برای آدمی باید شوی مار// که از نامت به خود لرزد زند زار بدرّانی چوگرگی برّه اش را // درآری اززبونی نعره اش را نه چون من یک خر بیچارۀ زار// برَم دائم برایش این همه بار «خودم کردم که لعنت برخودم باد»// چرا مادرازاوّل احمقم زاد؟ تو ای « جاوید» در شعرت بگنجان // که ای آدم خر خود را مرنجان
